Intussen dik 6 jaar geleden startte ik NEST. Onvoorbereid. Gewoon “gesprongen” zoals ze dat zeggen. Het was een los idee, een vage droom over hoe het anders kon, die onbezonnen werd gedeeld met een vriendin. 2 dagen later kreeg ik telefoon: “Ge moet dat doen, Griet! Ik heb uw eerste klant!” En zo geschiedde… Ze was hoogzwanger maar meteen enthousiast over mijn visie. Zonder dat we elkaar ontmoet hadden, gaf ze mij het vertrouwen. Maar het moest snel gaan. Geen tijd om te overdenken; doen. Van de ene dag op de andere had ik een bijberoep en werd ons huis langzamerhand een halve winkel.
En toen kwam corona… Op het moment dat zelfs mijn eigen ouders ons huis niet meer in mochten, liepen de geboortelijsten wel gewoon door. Een zwangerschap zet je niet “on hold”. Die (aanstaande) ouders rekenden op mij, op hun spullen. Er was geen alternatief. Er mòèst doorgewerkt worden.
Maar ik woon hier niet alleen, ik deel dit huis met een man en kinderen die al erg veel opofferingen maakten voor mijn droom (lees: een kamer afstaan, weekends die in duigen vallen omdat ik niet rond geraak met mijn werk, een gang die een soort tijdelijke stockageplek voor babyspullen werd (eigenlijk elke vrije m2 in huis…), elk uitstapje dat gekoppeld werd aan “nog snel iets afleveren/oppikken voor een klant”, te veel avond- en weekendwerk, te weinig tijd voor hen). Ik snap dat veel van die punten part of the package zijn als je een zelfstandige activiteit uitoefent. Zij snappen dat gelukkig ook, en daar ben ik oneindig dankbaar voor. Maar toch wringt het.
Tijdens de lockdown zijn we te vaak over onze grenzen gegaan. Het werd erg duidelijk dat
als ik hiermee door wou, het uit ons huis moest. Zodat ons huis terug een huis (en geen winkel/stockruimte) én een thuis (waar in de eerste plaats geleefd en niet gewerkt wordt) kon zijn.
Na een zoektocht van meer dan jaar, vonden we het perfecte pand. Gewoon om de hoek. Ideaal! Wel compleet vervallen, maar verbouwen: dat kunnen we. Dat hadden we al eens bewezen.
Alleen bleek de markt algauw compleet veranderd. Aannemers nemen zelfs de moeite niet offerte te maken, en als je er toch één te pakken krijgt, kan je ze maar beter meteen tekenen want een week bedenktijd kost je alwéér een prijsstijging.
Uiteindelijk deden we noodgedwongen quasi alles zelf. Naast onze vaste jobs, een huishouden, 2 kinderen en (welk?) sociaal leven. Een tijdelijke stop van mijn bijberoep drong zich op. Het viel niet te combineren. Zelfs na die stop was het teveel.
Toen daar begin dit jaar een operatie bij kwam, werd ik 2 maand stilgelegd. Letterlijk én figuurlijk. Het was op. Het licht is even uitgegaan en alles werd erg donker.
Als ik de vraag kreeg wanneer de winkel nu opengaat, krimpt mijn maag in elkaar. Er was een moment waarop het mij zelfs fysiek niet meer lukte het pand überhaupt binnen te gaan.
We besloten samen een maand ouderschapsverlof te nemen, alles los te laten. Terug naar het enige wat er écht toe doet:
wij vier. Met enkel wat kampeerspullen en als enige vereiste goed weer begonnen we te rijden. En dat plan werkte.
‘onvoorbereid.doen’, net als 6j geleden: de dingen nemen zoals ze komen en ze aanpakken wanneer ze zich voordoen. Ik besef nu dat NEST nooit had bestaan als ik 6 jaar geleden de tijd had gekregen om het concept uit te denken, te overdenken, mijzelf te verliezen in perfectionisme en eindeloos gepieker over een toekomst die je toch niet in de hand hebt. Het ontneemt mij al mijn daadkracht. Het maakt mij onzeker. Ik blokkeer.
Na 2 jaar niets meer te plannen -omdat al onze tijd en geld naar dat pand hoorde te gaan-, bleek alles achterlaten precies wat ik nodig had. Beetje bij beetje vond ik terug energie. Er brandt terug licht. Maar het is vaak nog erg mistig, de ene dag meer dan de andere.
-
Griet.